Кушаматың матур, кемнәр таккан

Элегрәк авылларда һәр нәселнең үзенә генә хас кушаматы булган. Ул кушамат, буыннан-буынга күчеп, ниндидер истәлек сыман сакланып килгән.

Анатолий ЛЕОНТЬЕВ, Югары Чура:

— Безнең кушамат бабайдан калган: «Ахмак». Килеп чыгу тарихы да кызыклы. Бабай 1 сыйныфта укыганда соравына җавап бирә алмагач, укытучы аңа: «Ахмак!» — дигән. Шуннан ябышып калган. Ләкин безнең бабай — сугышта катнашкан, ике тапкыр яраланган, командир булган кеше. Бабайга кадәр «Күзикмәкләр» булганбыз. Анысының каян килеп чыкканын төгәл генә әйтә алмыйм, бәлки күп итеп күзикмәк (кыстыбый) пешергәннәрдер, я бу ризыкны бик яратканнардыр. Без инде «Ахмак» булып үстек. Бу исемгә ачуланмыйбыз да, әле алга таба да яшәтәсе иде. Оныгымнан: «Син кемнәрнеке?» — дип сорагач, «Ахмакларныкы», — дип җавап бирә. Хәзер бу кушамат бераз үзгәрде, миңа «Акыллы ахмак», диләр.

Зөлфия АЗИНА, Поршур:

— Безне «Баканыкылар», диләр. Әнинең энесе, җырчы Иван агай бар иде. Бик матур җырлый иде ул. Менә шул бака сыман матур җырлаганга, шундый кушамат такканнар. Бакыйлыкка күчте инде. Хәзер дә «Баканыкылар» дип сөйләшәләр, үзебезгә дә бик ошый, үпкәләмибез дә. Киресенчә, бу кушаматыбызда абыйның даны, истәлеге саклана дип уйлыйбыз.

Чыганак