Җырык авыз

Көн уртасында квартирга пистолетлы бер карак бәреп керә. Андагы хатынның кулларын, аякларын бәйли. Ирне куркытып, өйдәге кыйммәтле әйберләрне җыя, акча таптыра. Ир кеше, күз яшьләре аша, каракка ялвара:  – Братан, нәрсә кирәк барысын да ал. Зинһар, бу хатынны гына җибәр! Карак аптырап кала:  – Әллә хатыныңны шулкадәр яратасыңмы? – Син нәрсә?! Бу – күршенең хатыны. Минеке тиздән кайта...  
 

Машинада үз бакчасына баручы бер карт юл буе таксист белән сөйләшә-сөйләшә дә, бакчага якынлашкач, әйтеп куя: – Дачага килеп җитеп, багажниктан әйбер бушатканда син миңа эндәшмә, яме. – Нәрсәгә алай дисең? –  Карчык мине чукрак, берни дә ишетми дип белә. Ун ел инде... Олы яшьтәге таксист, сокланудан, сызгырып ук җибәрә: –  Ничек минем башыма килмәгән?! Хатынны ничек туктатырга белми идем. Шәп булды бу!