Григорий Родионов: “Узган еллар... Авыр, усал еллар – әтиемнең бөкересендә”

Минем әткәй
Минем әткәй иртә бөкерәйде,
Чәч-сакалы иртә агарды.
Күп вакытта бушый алмады ул
Кырып йөрергә дә аларны.
Булды вакыт, сабан сөрә иде,
Ә чоланда торды мылтыгы.
Булды вакыт, урман кисә иде,
Яңа чабата да тукымый.
Шәһәр өчен нигез казыган ул,
Кышкы туңны чокып лом белән.
Вокзалларда вагон бушаткан ул,
Күпме таш кискәндер кул белән.
Татыды ул ачлык-суыкны да,
Күтәрде ул бөтенесен дә.
Узган еллар... Авыр, усал еллар –
Әтиемнең бөкересендә.

Шундый бер халәт
Ә тән инде тәмам тузган… тузган:
Үпкә… бавыр… йөрәк… баш мие…
Әмма күңел әле япь-яшь егет,
Күңел әле һаман шул көе!
Аякларым авыр атласа да,
Рухым чаба һаман атлыгып:
Тояклары җирне дөпелдәтеп
Чабышларга чыккан ат кебек.
Күзләр күрми үзем язганны да,
Укый алмыйм мин үз китабым…
Күз алдымда, ләкин, йолдызлы күк,
Күңел иңли чиксез кыйтганы…
Сизәм… Сизәм…
Тәнем дигән җисми агачымның
Янып бетә торган ялкынын…
Тик чирләми, һаман сау-сәламәт
Шигырь яза торган акылым.
Тән картайды.
Моңа бер чара юк –
Күңел картаялмый интегә.
Карт тәнле бер бабай... әмма ләкин
Япь-яшь рухлы егет мин менә!..


Үткен Уткин
(Шагыйрь Егор Уткинга)
Уткин идең... Син тормышта
Шигырьдәй үткен идең.
Тик шигырьдә син бары тик
Егор һәм Уткин идең.
Сине Җәгүр, дип, иркәләп
Әйтсәк тә, Үткен, диеп,
Син һаман да кабатладың:
«Мин Егор Уткин!» – диеп.
Егор Уткин булып калдың
Илдә, иҗатта, җырда.
Син бернигә бирешмәдең
Илдә иң авыр чорда.
Бүген инде китапларың
Сине яклап яшиләр.
Үрнәк алсын иде синнән
Улың Игорьдай ирләр.
Без синең белән һаман да
Бөек шигъри дулкында.
Егор Уткин бүген дә бит
Безнең янда, ул – монда