Евдокия Толстова: «Үз халкымның йолаларының гүзәллегенә, камиллегенә сокланганам»

Керәшеннәрнең кем икәнен беләсегез килсә, алар белән бергә туйларда, кунакларда, бәйрәмнәрдә булырга кирәк. Шунда гына керәшен халкының юмартлыгын, кунакчыллыгын, эчкерсезлеген, күңеленең чисталыгын күрерсез. Мин бу сүзләрне үзем керәшен булганым өчен генә түгел, йолаларның гүзәллегенә, камиллегенә сокланганга әйтәм. Шуңа күрә бездә чын керәшенчә ашлар, туйлар башыннан алып, ахырына кадәр җырдан гына тора дисәк тә бу арттырып әйтү булмас.Әнием исән вакытта туйларга бара иде, дөресен әйткәндә чакыралар иде үзен. Туйның башыннан ахырына кадәр, бер җырлаган җырын ике тапкыр җырламыйча, кеше кесәсенә кермичә, бәйрәм буе керәшен көйләрен җырлап утыра иде. Димәк әти- әнием керәшен булгач, мин кем булам соң. Керәшен мин, чөнки мин керәшеннәрне үз күзләрем белән күреп, тоеп, сиземләп үстем. Кая гына барсак та, ни генә эшләсәк тә керәшеннең йола-гадәтләрен югалтмыйбыз, түбәнсенмичә без керәшеннәр диеп, башыбызны югары күтәреп йөрибез, керәшенлегебезне исбатлый алабыз. Татар авылында торсам да керәшенлегем белән горурланам мин. Ике милләт вәкиле бер-беребезне ихтирам итеп, дус, тату яшибез. Берсеннән дә күңелне рәнҗетерлек сүзләр ишетмим хәзер. Чөнки мин керәшенлегебезне исбатлап яши алам.