Роза Зәкиева: “Серле табигать кочагында яшәү – зур бәхет»

Җәй көннәрендә, иртә кырларда, болыннарда, су буйларында – бар җирдә чәчәкләр үсә. Алар бер-берсеннән бик аерылып тора, чөнки аларның яшәү шартлары төрле (төрле урыннарда үсәләр).

Мәсәлән, болында һәм урманнарда үскән ромашкаларны гына карыйк. Урман ромашкасы – эре, таҗ яфраклары киң, ә болында үскәне – вак, таҗ яфраклары да тар була.

Ни өчен алай дисезме? Чөнки болында дым аз, ә урманда күп. Урман чәчәкләре ышыкта, җил-яңгырдан сакланып торалар, ләкин аларга кояш яктысы, җылы җитеп бетми.

"Җәйнең иң эссе, иң матур һәм эшнең дә кайнап торган чоры. Аллага шөкер, көннәр бик матур тора. Җиләк-җимеш мул уңды, болын тулы чәчәкләр, дару үләннәре... Табигать кочагында яшәү, аны күреп тору, аның белән сөйләшү – бәхет. Без, урманның саф, чиста һавасын иснәп, тәнгә сихәт алабыз, файдалы үләннәре белән төрле авыруларны дәвалыйбыз. Эшчән бал корты да, чәчәктән- чәчәккә кунып, бал җыя. Күбәләкләр чәчәктән-чәчәккә кунып хозурлана, Ә кошлар сайравы кәефне күтәрә”, – дип сөйләде Роза.