Людмила Барсукова: “Гаиләм мирасын кулга алып әти-әни, әби-бабай җылысын тоям, яшәү көче алам”

Мирас дигәнне ишеткәч күп кешенең күз алдына матур йорт, бакча, машина һәм тагын ниндидер кыйммәтле әйберләр килеп басадыр. Ә менә без, беркатлы авыл балалары өчен ул, әти-әнидән калган, йөрәккә якын, аларны кулга алгач күңелгә рәхәтлек, җылылык, көч бирә торган гади әйберләр.

Әнием, килен булып төшкәндә, үзен тәрбияләп үстергән әбисен дә калдырмый. Әнигә — әбисеннән, ә безгә әнидән күчкән мирас — Библия китабы. Ул минем өчен бик кадерле. Аның өйдә саклануы — гаиләгә тынычлык, иминлек китерә.

Әтиебез бик оста куллы кеше булып, белмәгән эше юк иде: капкалар, тәрәзә наличниклары ясады, каз оялары үрде, итекләргә матур итеп олтан салды. Ә җәй буе печән чаба иде... Аның берничә эш коралын үземдә бик кадерләп саклыйм.

Тагын бер кадерле мирас — элекке үлчәү. Мин аны, әнием шикелле үк, күз карасыдай саклап тотам.

Шулай ук, әни сандыгында сакланган һәм бер дә киелмәгән хатын-кыз итеге бар. Әниемнең Петр дәдәсе хәрби хезмәттәге полковник иде. Ул хезмәте буенча бик күп илләрдә — Венгрия, Чехословакия, Африка илләрендә була. Кунакка кайтканда да әниемә бик күп матур киемнәр алып кайта торган булган. Әнигә дәдәсе Чехословакиядән җибәргән үкчәле матур итек — хәзер миндә. Ул аны, бер дә кимичә, гомер буе сандыгында саклады.

Әнием ашларда, туйларда бик матур җырлый иде. Туйда кодалар белән кара-каршы җырлый торган җырларны, матур почеркы белән, дәфтәр битенә язып куйган. Әле аның бик күп такмаклар язылган дәфтәрләре дә бар. Подгорный көенә кара-каршы матур такмаклар әйтешеп бииләр иде. Әни генә түгел, әти дә яшь чагында блокнотка шигырьләр күчергән.

Бу мирасны бездән соң балаларыбыз да, шулай сакласын, кадерләсен иде дигән теләктә калам.