Гәрәй Рәхим (Григорий Родионов) истәлегенә

— Тормышымнан канәгатьмен, — ди Гәрәй абый. — Мин, хәйләкәр керәшен, яшь хатынга өйләндем. Һәм моңа беркайчан үкенмәдем.

— Иҗат белән һаман шөгыльләнәсезме?
— Әлбәттә. Прозаны да, драматургияне дә ташламадым. Шигырьләр язам. Китаплар чыгару белән шөгыльләнәм.

— Чын исемегез ничек?
— Родионов Григорий Васильевич. 1963 елда Хәсән Туфан: “Рус фамилиясе белән татарча язгач, үз укучыларыңны таба алмыйсың. Исемеңә карап, сине русча яза, тәрҗемә итә дип уйлаячаклар. Иң хәерлесе — тәхәллүс (псевдоним) алу”, — диде. Шуннан Гәрәй Рәхим булып иҗат итә башладым.

Гәрәй абый бик тә мунча керергә яраткан.
— Мунчаны тәмен белеп керәбез, — диде ул. — Тәмле ис таралсын өчен, алма, чия ботагы да ягам. Аны әкрен генә яндырам. Шуннан кычыткан, имән яфрагы, ак әрем (хуш исе бөтен мунчага тарала), мәтрүшкә, бөтнек кушылган каен себеркесен сәгать ярым салкын суда тотам. Себерке пешергән суны түкмәскә, коенырга киңәш итәм. Коенганда аякларга да эләксен өчен таз эченә басарга кирәк. Сөлге кулланмыйбыз, тән үзе кипсә, шифасы күбрәк. Каен себеркесе суы тирегә файдалы. Үлән суы белән коенуны гадәткә кертергә кирәк.
— Бу кадәр белгәч, бер дә чирләмисездер?
— Чирлим. Баш миендә шеш бар. Хәзер аяклар да начар хәрәкәтләнә. Картлык баса. 79 яшь бит...

Эльмира СӘЛАХОВА.

Чыганак