«Еракта офыклар күгелҗем өрфия рәшәсен тирбәтә тын җилдә...»

Мәхәббәт дулкыны

Еракта офыклар күгелҗем өрфия

Рәшәсен тирбәтә тын җилдә.

Ах, нинди җиңеллек талпынып куяр да,

Очар ул болыннар өстенә.

Ә анда ак каен ялгызы моңая,

Толымы җилпенеп куя да,

Шул җиңел япмага ак тәнен иркәләп,

Ләззәткә күмелә, югала.

Ә каен төбендә яшь егет – курайда,

Назлана курае моңыннан.

Офыклар күтәрә өрфия пәрдәсен,

Таң калып шул курай җырыннан.

Агыла, яктыра, нур белән ул тула,

Ул – якты һәм татлы моң нуры.

Болыннар, тугайлар үрләрдән агыла

Саф, чиста мәхәббәт дулкыны.

Күңелем халәте

Кичке эңгер үзәннәргә

Сарылган инде.

Күктә беренче йодызлар

Кабынган инде.

Оеган бөтен тирә-як

Йокы алдыннан.

Офык белән җир кушылып,

Бар дөнья тынган.

Нишли соң бу шашкын күңел? –

Каядыр оча.

Сизәр-сизмәс тибрәп яткан

Төн назын коча.

Шундый тыныч. Йолдызлары

Нур чәчә күктән.

Каеннарның толымнарын

Бәллүр нур үпкән.

Син үзең дә әкрен генә

Шушы тынлыкта

Эрисең, югаласың күк...

Җан күккә оча –

Кушылырга шушы сихри,

Серле агымга.

Төнге серенада булып,

Әйләнә моңга.