Павел Апушев: “Яшел җәйләр белән саубуллашып, көзләремә кереп барышым”

Яшьлеккә күпер

Төшләреңә кереп йөдәтсә дә,

Сагындырып сабый чакларың;

Туктатып та, борып кирегә дә

Булмый икән гомер атларын.

Үткәннәргә бары хатирәләр,

Холкың аша була кайтырга:

Бер мәтәлчек җирдә атынырга,

Яшь чирәмгә сузылып ятарга.

Була хәтта “куыш-куыш” уйнап,

Йөгерергә яланаяклап.

Агымнарга чуерташ ыргытып,

Дулкын йөгертергә балдаклап.

Көзге талдан кәрзин үреп була,

Тик әнкәйгә түгел, кызыма.

Шулар аша гына яшьлегеңә

Кайта торган күпер сузыла.

Көзләремә кереп барышым

Урманнарда, кызыл мәрҗән булып,

Пешеп өлгергәндер баланнар.

Көзләремә кереп барам инде,

Сау булыгыз, җәйге аланнар.

Сау булыгыз, баллы юкәләрем,

Сау булыгыз, яшел камышлар.

Урылдылар кырда арышларым,

Көтә мине яңа танышлар.

Юк, бармыймын сары сагыш төяп,

Сары ягылса да талларга.

Йомыш белән керәм мин көзләргә,

Уңышларны гына барларга.

Сагынганны белеп, җәйләр тагын

Яшел олау белән килерләр.

Быелларым ләкин кире кайтмас

Кире кайтмас үткән гомерләр.

Урманнарда кошлар җыры тынган,

Ишетәм тик җилләр тавышын.

Яшел җәйләр белән саубуллашып,

 Көзләремә кереп барышым.