Юкәче кызы Валериянең шигырьләре

Юкәчем

Тел ачылып, тәпи киткән җирем,

Туган авылым минем – Юкәче.

Синнән аерылып чыгып киткәннәрнең

Күз яшьләре була бик әче.

Кояшлы таң, назлап искән җилләр –

Барсы да бик якын күңелгә.

Бабайлардан калган нигезләрең

Яшәсеннәр иде гомергә.

Чиркәү яме булган чаң тавышын

Еракларга җилләр илтсеннәр.

Йолаларның булган изгелеге

Гомер агышына җитсеннәр.

Яшә әле, авылым, яшь булып кал,

Тормыш авазлары чыңласын.

Гомерең озын булсын, мәңге яшә,

Балалар тавышы  бер дә тынмасын.

Чиккән сөлге

Борынгыдан килгән йола-гадәт

Югалмый бит безнең халыкта.

Сөлге чиккән элек керәшен заты,

Сакланалар алар хәзер сандыкта.

Сөлге чиккән минем әбием дә,

Әни, түти, ерак җиңгиләр...

Үзем чиккән шадра сөлгеләрнең

Чәчкәләрен чынга тиңлиләр.

Онытмыйк без олылардан калган

Изге теләкләрнең берсен дә –

Бездән соң да килгән яшь буынның

Күңеленә үтеп керсеннәр.