Рәмзия Ильина: «Бер мизгел җитә»

Бер мизгел җитә

Чыннан да, бер мизгел дә җитә
Табигатьнең серен аңларга.
Тургай моңын ишетәсең килсә,
Уйсу җиргә кил син таңнарда.
Сулыйм дисәң, хуш исле һавасы,
Җил тараткан чәчәк исеннән.
Их! Узасы иде яланаяк,
Кичә чапкан печән өстеннән.
Чыннан да, бер күз ату җитә,
Канат тояр өчен иңнәрдә.
Каңгылдашып киткән кошлар җыры
Ишетелә зәңгәр күкләрдә.
Кояш нуры иркәли күзләрне,
Каршы йөгерәм искән җилләргә.
Их! Очарга киек каз юлыннан,
Хыялда гына биек үрләргә.
Чыннан да, аяк басу җитә
Җир өстенә, назын тоярга.
Арыш шавын тыңлыйм әле дисәң,
Кояш белән чык син кырларга.
Иген өсләрендә тибрәнәләр,
Кыштырдашып, озын дулкыннар.
Их! Кайда бар бездәгедәй матур,
Баш әйләнгеч зәңгәрсу һавалар!

Зәй офыклары