Людмила Аланлы: «Җылы хисләр булса җанда»

Әлмәт шәһәрендә яшәп иҗат итүче карендәшебезнең «Беренче кар» (2000 ел), «Бәхет телим сиңа»(2009 ел), «Күңелемә кояш элдем» (2017 ел) дигән китаплары басылып чыкты. Аның шигырьләре «Чишмә җыры» (1998), «Без бер тамырдан» (2002), «Яшь дулкын-Новая литературная волна» (2006), «Балаларга бүләк-Подарок детям» (2007), «Илһам чишмәләре-Родники вдохновения» (2013) җыентыкларына да кертелгән.

Туган җирдә иде илһам чишмәң
(Күренекле халык язучысы, авылдашым, остазым Гәрәй Рәхимгә багышлыйм)

Авыл урамнарын иңләп үтәм, —
Шагыйрь йөргән таныш эзләрдән;
Шул юллардан малай чагың үткән,
Синсез калган авыл үзгәргән.

Шагыйрь исеме балкып калыр гомергә —
Бу авылда, бу төбәктә, бу җирдә.
Һәр кешегә якын булдың, үз идең,
Шуңа күрә җырларың да гел телдә.

Авыл җаны кебек якты иҗат,
Ах, моңлы соң синең шигырьләрең.
Син тойгансың халкың күңеленнән
Нинди уйлар, хисләр түгелгәнен.

Җылы җанлы, моңлы шигырьләрең,
Туган җирдә иде илһам чишмәң.
Данлы нефть җире, нурлы Аланлыгың, —
Хәтер исән, димәк, Сез дә исән! 

Яратам авылымны 
Авылда һава бүтән шул,
Авылда һава башка.
Алыштырып буламени
Авылны шәһәр-ташка?!

Шулай диләр дә... китәләр
Зур калалар ягына.
Ә авыл моңаеп кала,
Балаларын сагына...

Киткәнне дә көтеп ала,
Һәрберсе аңа якын.
Кочак җәеп, табын корып
Каршылый "шәһәр халкы«н.

Тәмле сыен кызганмый ул,
Шифа суын эчерә.
Авылда кояш та бүтән, —
Дәва була кешегә.

Яратам туган җиремне,
Мин аны ташлап китмәм!
Авылымда — җанга дәва,
Андый җирләр юк бүтән!

Гүзәл кызлар
Кояш көлә, яшьлек килә, 
Назлар ява җиһанга.
Кызлар шатлык җырын суза, 
Күпме өмет, нур анда. 

Кушымта:
Гүзәл кызлар,
Сылу кызлар!
Йөзегездә сихри наз бар;
Гүзәл кызлар,
Сылу кызлар!
Бу дөньяны ямьләр өчен
Туган серле йолдызлар!

Кояш көлә, кызлар көлә,
Күңелләре гөл генә.
Җылы хисләр булса җанда,
Тормыш ямьле күренә.

Кояш көлә, кызлар көлә,
Җиһанга нур сибелә.
Хатын-кызның күңеленнән
Сөю җыры түгелә...

Сөю генә булса икән Җирдә 
Сөю генә булса икән Җирдә,
Ятим җаннар тумас иде илдә,
Мәхәббәтнең наз-җимеше булып кына
Килер иде һәрбер сабый яңа көнгә.

Сөю генә булса икән Җирдә, 
Белмәс идек картлар йортларын да;
Олыгайган көндә бер кадерсез калып,
Янмас иде кеше газап утларында.

Сугыш ялкыннары телмәс иде
Йөрәкләрне салып сагышларга,
Өмет белән киләчәккә карап
Яшәр идек тыныч тормышларда.

... Олы хискә ачык микән җаннар, 
Күңел орлыклары буш түгелме?
Их!
Язгы ләйсән яңгырлары килеп,
Сөю хисе белән сугарсын да,
Иркәләсен иде һәр күңелне. 

И, «Чишмә»
(Лениногорск шәһәренең «Чишмә» иҗат берләшмәсенә багышлыйм)
И, «Чишмә»! Челтерә, җырла әле,
Күңелнең җилкенгән бер мәле.
Сокланыйк саф, көмеш суыңа,
Сөеник илаһи җырыңа.

«Чишмә»дән илһам ал, хисләр ал,
Көмештәй чиста, пакь булып кал.
Җаннарга иҗатың нур сипсен,
Илаһи сүз тәмен җиткерсен.

И, «Чишмә»! Киләчәк буыннар
Таң калып тыңласын җырларың,
Гасырлар яшәтсен моңнарың,
Дәвамлы, уң булсын юлларың.

Әйт, йолдызым
Төнге күк йөзен бизидер
Серле йолдызлар.
Сиңа, миңа йолдызларның
Әйтер сүзе бар.

Кушымта:
Әйт, йолдызым, кайда икән
Минем тиң ярым?
Күрсәт әле аңа илткән
Сөю юлларын.

Борчуларың куй да читкә, –
Кара син күккә.
Язмышларны йолдызларның 
Юллары йөртә.
Куш.

Нурлар сибеп елмаялар,
Күзләр кысалар.
Гашыйкларга – сердәшләр дә,
Тугры дус алар.
Куш.