Эх, бәрәңге...

Элекке елларда без бәрәңгене бик мулдан утырта идек, чөнки арт-канын сатып, бераз акча юнәтергә була иде. Хәзер дә сатып була анысы, тик бик арзан бәядән. Бәрәңге үстерүнең бер файдасы да юк бүгенге көндә. Элек авыл кешесе ташландык күрше бакчаларга да бәрәңге утыртты, хәзер үз бакчасының яртысына печән чәчә. Ә базарларга үзең алып барып сату турында уйлыйсы да юк, беренчедән, урын өчен әллә күпме түләргә кирәк, икенчедән, шәһәргә алып барып җиткерер өчен бензинын, машинасын табасы (җиңел машинага ике-өч капчыктан артык төяп булмый) һәм башка мәшәкатьләр. Саткан бәрәңгеңнән кергән табыш шуларны капларга гына китә. Әле ул базарларны, ярминкәләрне дә "кара" халыклар басты. Алар бәрәңгене каян аладыр.
Элек бәрәңге сатып, һәр көздә бер яңа әйбер сатып ала торган идек. Балаларга мотоцикл, велосипед дисеңме, өйгә тузан суырткыч, телевизор, суыткыч ише әйберләр дә алган булды.
Авылларда мөгезле эре терлек бетеп бара. Сыер түгел, сарык асрау-чы да юк дәрәҗәсендә. Малы булмаганга күрә дә, бәрәңгене үзенә ашарга җитәрлек кенә утырта кеше. Бакчамдагы бәрәңге, кәбестә, помидор түтәлләренә карыйм да, үз җире булмаган шәһәр кешесенә Ходай үзе ярдәм итсен, дип телим.