Георгий Ибушевның “Микай” поэмасыннан өзек (унҗиденче бүлек)

Җәгүр карт начар йоклады,

Уянгандыр ничә кат.

Тәрәзәдән алан күзләп

Китте ул ничә кабат.

Тагын изрәп киткән иде,

Җыр тавышы ишетте.

Караса, Аййа – аланда,

Аһ итте, исе китте.

Һаман шул ук матур, гүзәл,

Ничә дистә ел узган.

Үзе генә түгел, хәтта

Бөтен алан балкыган.

Кыз алдан белде бабайның

Оныгына киләсен.

Тиздән, тиздән бу аланга

Атнаның да менәсен.

Җәгүр карт чыкты аланга,

Кыз аны шундук күрде.

Җиңелчә иелә төшеп,

Олылап сәлам бирде.

Микайның күреп бабасын,

Балкыды бөтен йөзе.

Бөтен гомерен аңа биргән

Бабасы, кадерлесе.

“Бабай”, – дип кычкырып Микай,

Кочаклап алды аны.

“Бу – бабаем минем, – диеп

Сәламләде Аййаны. –

Ул – бердәнбер минем өчен,

Мин дә аңа бер генә.

Ул бары игелек кылып

Яшәде гомерендә”.

Чаллангансың син, Җәгүр карт,

Күңелең һаман да шул ук –

Керсез, чиста. Яна анда

Яшьлегеңнән калган ут.

Шөкер сиңа, әй, изге җан,

Оныгың да нәкъ үзең.

Син аңа өргәнсең җаның,

Чисталыгын күңелеңнең.

Микай шаккатып карады

Бабасына. Ул белә?

Сискәнү тойган иде шул,

Төш сөйләгәч, йөзендә.

“Син тагын кайчан киләсең”,  –

Дип сорады Җәгүр карт.

“Әйтә алмыйм, бик озактан,

Күп дистә еллар узгач.

Мин үземә шундый чиста,

Озак бетмәс көч алдым.

Бәлки килермен бер көнне

Оныгына Микайның”.

Кыз борылып карады да,

Нәрсәдер көткән кебек.

Микайга дәште: “Каршы ал,

Сөйгәнең килә менеп”.

Микай ни күрсен, аланга

Атна, атасы белән

Йөгереп килеп керделәр,

Алар соң каян белгән?

Атна Микайга сыенды,

Күргәненә таң калып.

Микай кочагына алгач,

Җәгүр карттан оялып.

Җәгүр картка эндәште кыз:

“Мин китәм! Вакыт миңа!

Ләкин бер үтенечем бар,

Җәгүр карт, минем сиңа.

Беләсең бу ике йөрәк

Туган бер-берсе өчен.

Кавыштыр, алар бер булып,

Бер җанга әверелсен.

Изгелек телим мин сезгә,

Җаныгызда нур торсын.

Кеше дигән зур исемгә

Ул сакчы, юлдаш булсын”...

Алан өстенә тын гына

Җиңел томан таралды.

Ул уйнады, тиберәнде,

Һаман куера барды.

Микай аңлап ни буласын,

Атнасы белән бергә,

Башордылар рәхмәт әйтеп,

Чиста, изге күңелгә.

Кыз елмайды, кулын сузып,

Нәрсәдер пышылдады.

Аны ап-ак куе томан

Урады, чолгап алды.

Аннан кинәт дулкынланып,

Бөтерелеп алды да,

Аййа эреп юкка чыкты,

Ак томан кочагында.

Шул мизгелдә кояш чыкты,

Алтын нурларын сибеп.

Бөтен аланны тутырып,

Иркәләп, нурга күмеп.

Күңелләрдә шатлык иде,

Сөенеч иде җанда.

Ямь-яшел алан өстендә

Нидер калдырды Аййа.

Җемелдәп, уйнап тора, күр,

Чигелгән бизәкләре.

Ялтырый кояш нурында

Асыл таш, тәңкәләре.

Җәгүр карт та исе-китеп

Күккә үрелеп карады:

“Рәхмәт сиңа, күкләр кызы”,  –

Дип Аййаны данлады.

Икесенә ике затлы

Туй күлмәге. Бу каян?

“Балалар, сезнең өчен бу –

Туй бүләге, Аййадан.

Килегез әле, яныма,

Басыгыз менә монда.

“Син ризамы? – дип башорды

Җәгүр карт Ычтапанга. –

Бергә кушыйк әле шушы

Керсез ике йөрәкне”.

Күзләренә мөлдерәп тулды,

Җәгүр картның күз яше.

“Җәгүр бабай, риза-бәхил,

Шөкер, шөкер Ходайга.

Ышан, кызым тугры булыр

Гомер буе Микайга”.

Микай үзе дә шаккатты,

Көтелмәгән бу хәлгә.

Мондый зур, олы бәхетне

Тагын каян көтәргә?!

Алан бәхет белән тулды,

Һәркем моны аңлады.

Микай кочагына алып,

Бердәнбере Атнаны:

“Рәхмәт, – диде – барыгызга.

Бар икән бит могҗиза.

Ә син, җаным, могҗизаның

Иң кадерлесе миңа”.

Шулай итеп, ике йөрәк

Бер йөрәккә әйләнде.

Җаннар җанга, чәчләр-чәчкә,

Гомер бергә бәйләнде.