Николай Дунаев: "Чебен җәлләп, хатынсыз кала яздым"

Без 70нче елларда “Пятилетка” совхозы янындагы Нократ (вятка) дельта-утрауларында чатырлар корып, гаиләләребез (Марсель Сәлимҗанов гаиләсе һәм без) белән җәйге ялыбызны үткәрә идек. Ул чакта “дача” дигән чир кешеләр күңелен агуламаган иде әле. Балык тотабыз, җиләк-җимеш җыябыз, табигать белән хозурланабыз. Беркөнне яр кырыена чехонь көтүе (косяк) килде. Чехонь су өстендә йөзгән бөҗәкләрне ашаучы балык. Чебен – аның иң яраткан җиме. Без чатырлар тирәседә сырышкан чебеннәрне кармакка саплап, чехонь тота башладык. Үҗәтлек! Мәш киләбез. Марсель, фехтовальщик-спортсмен буларак, чебеннәрне бигрәк оста тота. Мин дә эләктерәм. Хатыннарга чебеннәр бик үк тоттырмый. Таня: “Миңа да тотып бир әле”, – дип, артымнан йөгереп йөри. “Үзең тот”, – дим дә яр кырыена йөгерәм. Ул бик рәнҗеде, күрәсең: “Бер чебенеңне җәллисең, карун!” – диде дә киеме-ние белән Нократка сикерде. Йөзә дә йөзә бу! Без борчыла башладык. Марсель: “Таня, кире борыл, җүләрләнмә!” – дип, аны ярга чакырырга тотынды. Ә ул һаман туктамый, алга таба йөзә. Ниһаять, Нократның салкын суы аны бераз тынычландырды, күрәсең. Алланың рәхмәте белән, кире борылды.

Менә шулай итеп, чебен җәлләп, хатынсыз кала яздым.