Георгий Ибушевның “Микай” поэмасыннан өзек (унөченче, ундүртенче бүлек)

XIII

Ә авылда бу вакытта

Атна, анасы белән,

Бодайдан ярма яралар,

Кул тегермәне белән.

Начта түти әкрен генә

Бодайны салып тора,

Ак җәймәгә, шыбыр-шыбыр,

Вак ярмалар коела.

Атна уйлый күргән төшен

Сөйләргәме, юкмы дип.

Тагын аланда шул кызны

Төштә бүген күрде бит.

“Әни, тыңла әле, бик сәер

Ике төш керде миңа.

Сөйләсәң, кеше ышанмас,

Сөйлим бары тик сиңа.

Икесе дә шундый охшаш,

Моны ничек аңларга?

Бигрәк сәер, сөйлим әле

Мин аны Микайга да.

Аланга таң беленгәнче

Кыз төшә томан белән.

Ышанмассың, ул ут кебек

Нур бөрки бар тәненнән.

Үзе йөри, ә аягы

Җиргә дә тими аның.

Шалашы янына килеп,

Йоклап яткан Микайның,

Җыр белән уята аны,

Сизәм, тылсым бар анда.

Нидер сөйли, берни әйтми

Басып торган Микайга.

Мин куркам, әни, бер-бер хәл

Булмаса ярар иде.

Менә шушы бик тә сәер

Ике төш борчый мине”.

Начта түти, исе китеп,

Кызына карап тора:

“Белмим, кызым, төш төш инде,

Куркыр урын юк монда.

Начарлык эшләгән булса,

Куркыр, борчылыр идең.

Җырлаган, нидер сөйләгән,

Үзең бит шулай дидең.

Юрыйк аны без яхшыга,

Изгелек белән йөрсен.

Бу төш безнең барыбызга

Сөенеч алып килсен.

Яктылыкка тулган кеше

Начар уй белән йөрмәс.

Ниндидер этлек, бозыклык

Эшләргә диеп килмәс.

Алай да иртәгә атаң

Аланга кереп чыгар.

Арулыкларын белешеп,

Тормыш хәлләрен сорар.

Ярманы күберәк ярырбыз,

Алып менәр бабайга.

Алар печән чабалар ди,

Чүнниктәге аланда.

Тавык төшенә тары керә,

Дип әйтәләр халыкта.

Сиңа Микай керә, кызым,

Борчылып йөрмә юкка”.

XIV

Көн сүрелеп, әкрен генә

Күләгәләр озайды.

Чүнник аланын йомшак

Кичке эңгер урады.

Офыкларга кара-кучкыл

Төн билгесе эленде.

Тау битеннән үзәннәргә

Кичке салкын йөгерде.

Ут кебек кызган көннән соң,

Рәхәтлек биреп җанга,

Салкынча дулкын таралды

Авыл, басу-кырларга.

Микай белән Җәгүр бабай,

Утырып чапкан печәнгә,

Сөйләшәләр эшләнәсе

Эш турында иртәгә.

“Мин, улым, иртәгә чапкан

Печәнне таратырмын.

Син чишмә ягын чабарсың

Аннан соң, сарай турын”.

“Ике-өч сәгатьтән мин аны,

Бабай, чабып бетерәм.

Бәлки кипкән урыннарын

Җыярбыз да кич белән”.

“Белмим инде, кибәр микән,

Көне кызу-кызуын.

Печәне дә бик калын бит,

Кибеп бетәлмәс, улым.

Әле иртәгә, күрерсең,

Авыртыр бөтен тәнең.

Үз-үзеңне белешмичә,

Бигрәк каты эшләдең”.

“Юк ла, бабай, нәрсә булсын,

Борчылма минем өчен.

Мин эшләми, кем эшләсен,

Мин – яшь, тәндә бар көчем”.

“Менә караңгы да төште

Йоклыйк, улым, ардырды.–

Аннан нидер уйлангандай,

Микайга әйтеп куйды. –

Бүген өйдә йокла, улым,

Салкынча булыр төнен”.

Микайның сөйләгән төше

Борчыганга күңелен.

“Ул толып астында, бабай,

Кышын да йоклап була.

Ят, бабай, мин дә үрмәлим

Үземнең шалашыма”.

Микай шундук йоклап китте,

Көнозын эш ардырды.

Аны берни борчымады,

Ул берни уйламады.

Ә Җәгүр карт йоклый алмый,

Боргаланды як-якка.

Тагын килер микән Аййа

Аландагы шалашка?

Ул начарлык белән йөрми,

Мин беләм аны, беләм.

Ул көч алырга дип килә,

Үзенә яхшы кешедән.

Миңа да килде ул диеп,

Әйтмәдем ник Микайга?!

Әйдә, белмәсен, төш булып

Калсын бары ул аңа.

Без аңламас ниндидер бер

Тылсым көче бар анда.

Бу синең төшең генә дип,

Әйткәндер ул Микайга.

Боргаланып ята торгач,

Йокы, барыбер, алдады,

Уйлаган уйлар буталып,

Ул да йокыга талды.