Георгий Ибушевның “Микай” поэмасыннан өзек (унбишенче, уналтынчы бүлек)

XV

Ниһаять, төн тирән сулап,

Урады бар җиһанны.

Учлап-учлап, күккә сипте

Көмештәй йолдызларны.

Ай калыкты ашыкмыйча,

Барларга йолдызларын.

Сибеп үтә күренмәле

Көмеш сыман нурларын.

Тынды дөнья, бөтен алан

Күмелде серле нурга.

Сихерләнеп, таң калгандай,

Сандугач тавышына.

Әй, сайрады, әйтерсең лә,

Белгәндәй ни буласын,

Ике йөрәкнең бу таңда

Бер булып кушыласын.

Җәй башы, ә төне аның

Күз йомып ачкан кебек.

Сизми каласың, офыкны

Аксыл паласа күмеп,

Тарала башлый, әле төн

Үтәргә өлгермәгән.

Ә шул аклык ага башлый,

Эңгер булып, үрләрдән.

Аны сөйләп биреп булмый,

Аны күрергә кирәк.

Шушы мизгелне җаныңа

Сендерсен өчен йөрәк.

Алан тын, кортларга хәтле

Әле гөжләми, иртә.

Нәкъ менә шушы мизгелдә

Аланга томан төшә.

Ап-ак куе япма булып,

Каплый бөтен аланны.

Аннан тибрәп, дулкынланып,

Бөтерелә башлады.

Йә, Ходаем, бу бит инде

Аңламаслык могҗиза!

Һәм әйләнде бик тә сылу

Нур бөркеп торган кызга.

Аннан кулын күккә сузып,

Нәрсәдер пышылдады.

Алан өстенә гаҗәеп

Җыр авазы таралды.

Ул үзе җырламый да күк,

Бу аваз каян килә?

Бары сандугач тавышы

Аңа кушылып ишетелә.

Аң җитмәслек биеклектә

Тибрәнеп нур агыла.

“Шушы нурның җылылыгын

Алып килдем мин сиңа.

Уян инде, минем сиңа

Бөркисем бар ул нурны.

Онытырсың бөтен булган

Сагыш-борчуларыңны.

Ул саклар сине җирдәге

Тормышның карасыннан.

Минем синең күзләреңә

Тутырып карыйсым бар.

Уян инде, бу төш түгел,

Өнеңдә килдем сиңа.

Синең җаныңдагы җылың

Көч булып керсен миңа”.

Микай ап-ачык ишетте,

Шул ук кыз тагын килгән.

Дулкынлану йөгереп үтте

Егетнең йөрәгеннән.

Атылгандай, килеп чыкты

Ул шалаштан аланга.

Яктыга, нурга төренеп,

Төштәге кыз тора анда.

Микай күзләренә карап,

Шундый җылы елмайды.

Әйтеп  бетергесез җылы

Егетне урап алды.

Микай шундый тыныч иде,

Шикләнмәде бернидән.

Бу фәрештәдер дигән уй

Узды бары күңеленнән.

XVI

Барыннан алда, Атнаны

Уятты кыз, төш булып.

“Аланга мен, аланга мен, –

Дип пышылдап чакырып.

Атна ничек уянганын

Үзе дә сизми калды.

Аның тавышыннан өйдә

Анасы да уянды.

“Әни, тор әле! Аланда

Шул ук кыз басып тора.

“Аланга мен, аланга” – дип,

Төштә мине чакыра.

Анда нәрсәдер бар, әни,

Микай анда, мин менәм.

Ниндидер бер аңлап булмас

Тарту көчен мин сизәм”.

“Тукта, кызым, ашыкма әле,

Атаң белән менәрсең.

Көн бит әле эңгер генә,

Син берүзең нишләрсең?

Ычтапан, тор, уян әле,

Җәгүр картка менегез.

Нәрсәдер бар ул чүнниктә

Тик ашыга күрегез”...

Алар тиз генә кызулап,

Чыгып киттеләр өйдән,

Начта түти бар иманын

Укыды үзе белгән.