Георгий Ибушевның «Микай» поэмасыннан өзек (өченче һәм дүртенче бүлек)

                III

Йолдызлар кабынып күктә,

Нур яуды җир өстенә.

Һава шундый җиңел, чиста,

Нурдан торган күк кенә.

Җәйге төн барын тиң күреп,

Үз кочагына алды.

Анда матур күренмәде,

Ә ямьсез матурланды.

Бары ай, йолдызлар белән

Аң җитмәс биеклекне –

Серле итеп, бөек итеп,

Матур итеп күрсәтте.

Тынды дөнья, җир тынычлап,

Татлы итеп сулады.

Бу сулыш, урман-кырларга,

Җиңел шаулап югалды.

Җир йоклады, ә төн күрде,

Тыңлады барысын да.

Соңарган юлчының ничек

Сагаеп барышын да.

Төн терәк булса, кемгәдер

Берәүгә ул – куркыныч.

Басу, юл, урман, үрләрне

Караңгы күмгән, тыныч.

Төн тынычлыгы белән серле дә,

Төн тынычлыгы белән шомлы.

Төн тынычлыгы белән бөек тә,

Төн тынычлыгы белән моңлы.

Төн юатып арган җанны,

Изрәтеп йокы бирә.

Ул ярату белән тулы

Төн сөю алып килә.

                  IV

Кичке уен бетеп, яшьләр

Төркемнәргә бүленеп,

Таралдылар, аннан авыл

Торды бераз гөр килеп.

Түбән очта шау-гөр килеп,

Нәрсәдәндер көлделәр.

Кемнәрдер нидер сөйләшеп,

Ашыгып йөгерделәр.

Төн барына урын тапты,

Алып үз кочагына.

Микай гына урын тапмый

Бүген никтер җанына.

Аның – Атнасына, сөеп,

Нидер әйтәсе килә.

Тел очына әллә нинди

Ягымлы сүзләр килә.

Әллә ничек аңа бүген

Ояла, йә тартына.

Атна көлә: “Нәрсә булды,

Әйт әле, Микай сиңа?”.

Ләкин тел очындагы сүз,

Чыкмый азаплый аны.

Бер утка салган күк итә,

Я туңдыра Микайны.

Аннан кинәт Атнасының

Кысып кайнар кулларын,

Пышылдады: “Сөям сине,

Яратам сине, җаным”.

Мөлдерәп торган йолдызлар,

Кушылып бу саф хискә,

Бөтен яктылыгын бөркеп,

Торды кебек егеткә.

Кинәт аның йөрәгеннән

Төште күк зур авырлык.

Маңгаенда эре-эре

Тир тамчысы калдырып.

Берни дә әйтмичә, Атна

Киң күкрәккә сыенды.

Чыгарлык булып ярсыган

Йөрәк тибешен тойды.

Инде бар да аңлашылды,

Инде бар да әйтелде,

Ике йөрәк бер-беренә:

“Яратам!” – дия иде.

Күпме изгелек – бу сүздә,

Күпме сафлык, чисталык.

Төн үзе тора иде күк

Бу сафлыкка сокланып.

Бер-беренә  алар, сөеп,

Йомшак итеп дәштеләр.

Вакыт узды, сизмәделәр,

Онытылып сөйләштеләр.

Шулвакыт болын ягыннан

Айкап җанны, күңелне,

Ат көтүче үсмерләрнең

Җырына төн күмелде:

Икәү дә лә, өчәү дә лә

Без булаек.

Бергәләшеп, зур юлларга

Без чыгаек.

Зур юлларга чыгып та ла,

Юллар уңса,

Аерылмас дуслар да ла

Без булаек.

Җиде дә ләй, унау да лай

Без булаек.

Шау-гөр килеп, киң кырларга

Без чыгаек.

Гомер буе якын туган

Кебек булып,

Авыр чакта бер-беребезгә

Кул сузаек.

Тигез, көчле тавыш белән

Яңгыраган бу җыру –

Балачактан чыгу иде.

Зураю иде, ныгу.

Матур җырлыйлар, күр әле,

Тавышлары – саф чишмә.

Бер-ике елдан алар да

Әйләнерләр егеткә.

Микай дулкынлана иде,

Уттай иде күзләре.

Бит алар да тоя аны

Белә, сизә үзләре.

Ярты төннең узганлыгын

Алар сизми дә калды.

“Йә, Ходаем, соңардым, – дип

Бүлде Атна Микайны. –

Бар, кайт инде, йөгер, бик соң.

Нишләдем соң мин бүген?

Гел исемнән чыгарганмын

Әнинең әйткән сүзен”.

Микай аны үртәп көлде,

Шундый ярату белән:

“Иртәгә кичке уенга,

Чыгу юк сиңа, беләм”.

Атнаны озатып, капка

Ябылгач, ялгыз калып –

Ашыкмады Микай, басып

Торды бераз уйланып.

Ул нидер калдырды сыман

Шушында, якын гына.

Нидер югалткан шикелле,

Каранып як-ягына.

Ул әле яңа елмаеп

Торган парын эзләде.

Сагыш белән тулы иде

Аның коңгырт күзләре.

Бәхетле сагыш иде бу,

Бик рәхәт сагыш иде.

Яраткан йөрәк өчен бу

Чит түгел, якын иде.

Ул тәнендә шундый татлы,

Чиксез җиңеллек тоеп,

Йөгерде чүнник ягына

Турыдан юлны кыеп.

Шалашка килеп кергәч тә

Күпчек, толыпны күреп,

Елмайды. Юкка бабасын

Әйтмиләр изге диеп.

Күпчеккә башын куйгач та

Ул эреде, югалды.

Ирен читенә эленеп

Чиста елмаю калды.