Винера Ганиева ире турында: «Беркөнне төштә күрәм — кырына, җыена каядыр. Телефоны шалтырый...»

- Төшегезгә еш керәме? Васыять булырлык сүзләр әйткәне булдымы?

Беркөнне төштә күрәм — кырына, җыена каядыр. Телефоны шалтырый. Театрдан шалтыраталар, дим. Алмыйм трубканы, барыбер театрга барам, ди…

Камил вафат булгач, могҗизалы әйберләр шактый булды. Мин өйдә батареядан һаваны ничек чыгарасын белми идем. Өч айлап вакыт узгандыр — һава чыгару өчен ачкыч сумкама салынган. Шок булды миңа, минем аны күргәнем дә юк бит. «Бу нәрсә соң?» — дип сорыйм туганымнан (племянницадан). «Һава чыгара торган ачкыч», — ди. Шуннан бирле ышанып йөрим: Камил минем янда икән. Миңа булышып, ярдәм итеп, саклап йөргәненә инандым.

Ул янәшәдә генә… Бер кош чыршы башына әле бүген дә утырды. Беренче вакытта гел көн саен килеп куна иде. Кеше килгәч тә менеп утыра, кунаклар килсә дә, укучылар килсә дә, куна…

Мин Камил рухына көн дә догаларымны укыйм, аны саклап кала алмаганым өчен гафу да үтенәм. Кадерле ирем Камилемнең урыны җәннәттә булсын, дип телим. Мин аңа беркайчан хыянәт итмәячәкмен, дип дәшәм. Мин — синеке, син — минеке, диям. Кабер ташларын да куйдырдым. Кичә фотоларын карап утырдым… Күз яше бит ул үзеннән үзе ага башлый. Күрәсең, инде җыелган сагыш булып ага ул күздән. Аны сагынмыйча, яратмыйча мөмкин түгел. Бүген дә аның киемнәрен иснәп йөрим, кайбер күлмәкләрен юмыйча да тотам. Исе һаман килә кебек…

- Зур йортта үзегезгә генә яшәү авыр түгелме?

Хәзер курыкмый башладым. Камилнең вафатына елы җитәрәк ниндидер көч килде миңа, Камил көч биргән кебек булды. «Җитәр, аптыратма, һәркемнең үз өендә, үз караватында кунасы килә», — дип әйткән кебек… Һәм мин курыкмый башладым. Зур коридорда ут яндырып кына куям да йоклыйм. Ә бер елга кадәр, гомумән, йоклый алмадым.

Үз йортың белән тору рәхәт, ләкин җиңел түгел, бик зур хезмәт. Минут саен карап торырга, бик игътибарлы булырга кирәк. Газ җиһазы, батареялар дисеңме, ут ягыннан да, бакча дисеңме…

Башта помидор, кыярлар утырта идек. Камил түтәлләрне бетерде дә чәчәкләр утыртты. Розалар күп бездә, төрле-төрле чәчәкләр. Иртә белән торгач, иң беренче урамга чыгып, чәчәкләрне карый иде. Нинди чәчәкләр аткан, кайсы төстәгесе… «Бар, чыгып кара әле», — дип иртүк әйтә иде. Чыксам, агы, кызылы, алы чәчәк аткан була. Мине шулай шатландырырга ярата иде. Бакчадагы розалар чәчәк аста, ул миңа чәчәк бәйләме бүләк иткән кебек була, чөнки ул карый бит аларны. Мин дә ярдәм итә идем, ләкин төп эшләрне ул эшләде. Бик булган иде, бик яхшы хуҗа иде.

Интертат