Гөргөри дәдәй шигырьләре

Беренче мәхәббәтемә

Авылымда йөрсәм дә мин,

Йөрсәм синең авылда...

Аяз көнне йөрсәм дә мин,

Йөрсәм дә җил-давылда,

Үз илемдә йөрсәм дә мин,

Йөрсәм дә чит илләрдә...

Кая гына барсам да мин –

Гел син бит күңелләрдә...

...Вакыт безне аералмый,

Аералмый ераклык...

Мәхәббәттә без аймылыш,

Диеп уйлау дураклык!..

Без гел бергә, мәңге бергә –

Җаннарыбыз куш җан бит!..

Тәннәр генә гел аерым, –

Дөнья шулай кушкан бит...

Язмыш шулай кушкан бит...

Мин кая?

Яшьлегем дә үткән,

Бик еракка киткән.

Син дә юк янымда,

Тәүге сөйгән иркәм!..

Мәктәп елларым да,

Үткән юлларым да

Киткән... Ерак киткән...

Бүген бу дөньяда

Мин – мин түгел икән.

Карыйм зиратларга

(Мин һич үз итмәгән...).

Мин әле анда да Юк...

Барып җитмәгән.

Мин – мине югалттым.

Кая соң мин, кая?..

«Син – миндә, ямьсездә», –

Дип картлык елмая...

Кышкы каен урманы

Улым Кубратны сагынып

...Аклык ...аклык ...аклык ...бары аклык...

Ап-ак кышкы каен урманы.

Ак кар ява ап-ак каеннарга.

Ап-ак монда кышның юрганы.

Монда аклык кына хөкем сөрә –

Аклык йоткан урман төсләрен.

Ак томаннар ап-ак түшәк иткән

Каен урманының өсләрен.

Бу аклыкка кереп мин үзем дә

Каеннардай эреп югалам.

Җирдә мин юк инде... Җирдә бары

Аклык кына кала... И, Аллам!..

Юкка чыгам монда гомерлеккә –

Таба алмас дуслар гәүдәмне.

Монда килеп мине эзләсәләр,

Күрмәс алар ап-ак шәүләмне...

Мәрәсимгә2 язган кебек итеп

Дус-туганнар, таныш кемсәләр:

«Кышкы каен урманында эреп

Гаип булды3 бит ул...» – дисәләр –

Мин канәгать.

               Каен урманының

Ак юрганын ябып ак иңгә,

Мин шушында гына калырмын, дим,

Тик шушында! Мәңге-мәңгегә!..