Людмила Степанова: “Заманында гөрләп торган авыл тавыш-тынсыз төнне каршылый”

Төнге авылым урамыннан атлыйм,

Ике йортның берсе ябылган.

Хуҗасыз йорт тәрәзәләре

Балкымый, караңгыга чумган.

Дүрт-биш бала үсеп чыгып киткән

Йортлар утыралар боегып.

Монысының киртәләре ауган,

Тегесенең чалышайган түбә кыегы.

Заманында гөрләп торган авыл

Тавыш-тынсыз төнне каршылый.

Урамыннан ник бер кеше узсын,

Бу бушлыктан күңел сыкрый.

Бала-чагалар да чыр-чу килми,

Тып-тын авыл, үлем тынлыгы...

Кая бара дөнья, ник ятим син,

Кая китте авылым җанлыгы?!

Нинди матур мәдәният йорты,

Яңа мәктәп төзеп куйдылар.

Элек меңләп укучы булган –

Хәзер илле генә бала укыйлар.

Шул сорауга җавап таба алмыйм:

Нишләп бетә зур-зур авыллар?

Ни кызганыч, якынлыгың синең

Олыгайгач кына аңлыйлар...

Соңга калып кына искә төшерәбез

Күңелле ваемсыз бала чакны.

Кайтыйк туган якларга,

Ягыйк пичне, кабызыйк учакны...

Фотолар: Иске Тәрбитнең вконтакте төркеменнән.