Григорий Родионов: “Язның моңсулыгын сылтау итеп, мин бүген дә сине сагындым”

Шагыйрьлегем шикле бугай минем,

Ходай миңа сәләт бирмәгән.

Бөтен җырым килә табигатьтән,

Бөтен моңым - җылы җилләрдән.

Әнә, тышта апрель бөреләнә,

Яшел буяу эзли талларым.

Мин җырыма язның моңын кушам -

Яктырып ук китә таңнарым.

Талларыма яшел буяу бирәм -

Яфрак яра кинәт җырым да.

Мин җырыма сары төсләр өстим -

Сары иген шаулый кырымда.

Кызыл, зәңгәр, алсу төсләр ягып,

Мин чуп-чуар итәм болынны.

Яланымда гөлләр чәчәк ата,

Хуш ис күмә шигырь юлымны.

Шагыйрьлегем әгәр шушы булса,

Табигатьне генә макта син.

Шагыйрьләргә ярдәм кирәк чакта

Җир-ананы гына якла син.

Мин бүген дә сине сагындым

Язның моңсулыгын сылтау итеп,

Мин бүген дә сине сагындым.

Җилләр булып исте хатирәләр —

Җылы учак булып кабындым.

Ул көннәргә инде чыклар төшкән,

Чык астында яна чәчәкләр.

Бүген инде тәрәз каршысында

Шаулап үсә яңа чәчәкләр.

Язның моңсулыгы сылтау гына, —

Мин сагынам узган кышларны.

Узган җәйләр, көзләр сагындыра —

Сагынулар никтер ешлады.

Бу моңлану, бәлки, кыендыр да,

Тик теләгем минем саф, әйбәт —

Кешеләрдә булсын моңлану да,

Киләчәккә барсын мәхәббәт.