Ана йөрәге

Риваять сөйләде берәү,

Булмас, димә, булыр да.

Бер ананың рәнҗетелгән

Саф йөрәге турында.

Улы тәмам гашыйк булгач,

Баш иеп тезләренә:

“Теләгәнең үтим”, – диеп,

Сүз биргән сөйгәненә.

“Ярый, – дигән кыз, назланып, –

Минем теләк шул гына:

Яратсаң, анаң йөрәген

Китер минем кулыма”.

Тетрәнгән җир, әйтерсең лә,

Күк ишелгән иңенә.

Үле дә түгел, тере дә –

Егет кайткан өенә.

Әнисе кочкан: “Ни булды?

Бу бит юньле хәл түгел.

Әйт кенә, балам, үтәрмен,

Бернәрсәм дә жәл түгел”.

Хәлсезләнгән егет көчкә

Сөйләп биргән үз хәлен.

Шунда күргән әнисенең

Мөлдерәмә тулы күзләрен.

“Ал, улым, бир сөйгәнеңә,

Бәхетең торса шуннан.

Әйт кызыңа, котылмас тик

Аналар каргышыннан”,

Йолкып алган да йөрәген

Хәлсез куллары белән,

Сузган улына: “Бар, ашык!”

Һәм соңгы сулыш биргән.

Егет тотып шул йөрәкне,

Сөйгәненә йөгергән.

Хис тапталган, җан таушалган,

Йөзе-бите кара  көйгән.

Юкса, хәзинә – кулында,

Хөр итүче дөньяны.

Ерак йолдызлар балкышы –

Ул аналар йөрәге.

Абынып егет егылып,

Ыңгырашкан, сызланып.

“Улым, нәрсәң авыртты”, – дип,

Дәшкән йөрәк кызганып.

Фото: unplash.com